wat inspireert de avonturen van Miggelbrink

We kennen die man. Zijn gevoel voor humor is ver onder nul en die kip ver over datum

Wij Achterhoekers hebben wel iets met humor. Soms lomp maar over het algemeen kunnen we goed lachen met elkaar. Bij een mooie stunt van een groep jongeren moet je eens letten op de snuutjes van de ouderen. Samengeknepen lachende mondjes die dezelfde ondeugd uitstralen en je trots vertellen dat ze papa zijn van één van de gangmakers. Maar soms komt er die ene Achterhoeker op je af gestiefeld die al van verre enthousiast begint te zwaaien.  Dan is het bukken en wegwezen. Dan hebben ze weer een mop die ze kwijt moeten:”He-j Miggelbrink Wet i-j weurum een kip……”. “Wij Achterhoekers hoeven dat echt niet te weten van die kip of van die vrouw of dat hundje.

We kennen die man. Zijn gevoel voor humor is ver onder nul  en die kip ver over datum. Wacht je niet op de clou blijven ze je achtervolgen met die kip. De hele supermarkt door. Hoe anders is het wanneer een clubje Achterhoekers uitgebreid gaat zitten aan de stamtafel, de keukentafel of aan de schafttafel. De Ras entertainers, onze levensgenieters met de mooie verhalen. De eerste categorie praat in flauwe mopjes. Maar de vertellers. De sprekkers vermaken ons op de smalle scheidslijn van fantasie en “echt woar”.  Verhalen over tante Annie die echt niet kon koken en dat ze altijd bidden bij haar dat ze na het eten nog leefden. Over de zeemeermin die ze bij de sluus in Gaanderen vingen. Een strijd van uren maar aan de bovenkant was ze niet te eten. Dat appje veur de vrouw: Schatje ik neem nog 1 biertje met de jongens en als ik over een half uurtje niet thuis ben moet je dit appje nog moar een keer lezen. Urenlang levensplezier.

Althans wij Achterhoekers deden dat altijd zo maar ik moet zeggen de rest van Nederland deed aardig mee

Normaliter was ik exact op deze dag  

stoer over de finish gewandeld bij de 4daagse van Nijmegen. Jarenlang deelde ik dat wandelplezier met duuzenden maar corona kwam en sindsdien hebben wij van de:”Walk of the world” slechts digitaal contact. Wandelen op de plaats rust met rugzakken vol herinneringen: Honderden digitale foto’s van dijken, pleinen en rijkswegen vol wandelaars zover als je kon kijken en ergens daartussen liep je dan met je rugzakje. Altijd pijnlijke poten. Met dat spiertje in mijn linkerbil die altijd in de rechterbil begon te steken boven de dertig kilometer. Dansende rugzakken voor je. Gezichten zie je zelden. Potten vaseline om de kilometers smeuïg te houden en om schuurplekken in de edele delen te voorkomen. Blaren en talkpoeder. Maar dat wandelen was niet echt de uitdaging. Althans voor mij niet.

Natuurlijk zijn al die kilometers een beproeving. Die belachelijke vroege start op de wedren en die te zware gladiolen. Maar het doel is nooit om al die belachelijke kilometers te wandelen. Het echte doel was om de finish te halen want daarna begint pas die 4daagse. Want nadat die dagelijkse finisch is gepasseerd hebben al die wandelaars maar één gedachte:”Nu hebben we het wel verdiend”. Achterhoeks voor nu kan het dak eraf en veranderen allemaal binnen twintig meter van zuchtende en steunende kilometervreters in een heel uitbundig clubje. Euforisch lachende gezichten die samen wat gepresteerd hadden waardoor er een oergevoel loskomt om zoveel mogelijk plezier te maken met iedereen die je voor de voeten komt. Een sokkenpolonaise met lieve gekkigheid.  Dat gemeenschappelijke gevoel van samen fiksen we alles. Dansen op de tafels. Althans wij Achterhoekers deden dat altijd zo maar ik moet zeggen de rest van Nederland deed aardig mee.

 

Achterhoekers grossieren in vertrouwen in de medemens

Het was zo’n dag dat het herfstblad mooi uit de bomen kwam zeilen. Wim harkt het blad bij elkaar in zijn voortuin. Een voorbij kuierend ouder echtpaar staat voor het tuinhek en of Wim wist waar ze fietsen konden huren. Ze waren van verderop met de auto en ze hadden zo’n schik gekregen in de dag en de omgeving en het buiten zijn dat ze graag een fietstochtje wilden maken. Wim zei:”Mo-j” en: “potverdikkeme”. Fietsen huren:”Doar vroag i-j wat”.  Wim kon zo niks bedenken. Fietsen huren in het Achterhoekse buitengebied. Dat had Wim nog nooit meegemaakt. Maar zei Wim neem mijn fiets maar mee en ik bel wel effe aan bij de buurman want die heeft ook nog een goeie fiets. Zo werd ook de fiets van buurman Jan gemobiliseerd. Fiets maar lekker door de buurt en breng ze vanmiddag maar een keer weer terug. Neem maar mee.

Zinnen die Achterhoekers regelmatig gebruiken; Betaal van de week maar een keer. Kijk maar of je het gebruiken kunt en anders breng je het maar weer terug. Kom van de week maar een keertje “langs”. Het heeft geen haast. Als je het lenen wilt dan neem maar mee en breng het maar een keertje weer terug.  Achterhoekers grossieren in absoluut vertrouwen in de medemens. Alles mag je gebruiken of meenemen zonder contract, schuldbekentenis of aanbetaling. En altijd komt het weer goed. Bezoedel dat niet anders wordt je persona non grata tot in de kist maar tot dat moment is er het absolute vertrouwen dat alles goed komt. Het ouder echtpaar van de fietsen wil hun rijbewijs achter laten en bij terugkomst absoluut betalen. Wim en buurman Jan krijgen er schik in. Kom eens vaker hier. 

Één van de mooiste woorden is het vergeten woord 'afsmeren'

Één van de mooiste woorden in onze Nedersaksische taal is het vergeten woord ‘afsmeren’. Vroeger toen echt niet alles beter was kreeg ik af een toe ”een pötje smeer”. Dat werd ook aangekondigd door de grote jongens van de lagere school: ”Vanmiddag kommen wi-j ow afsmeren”. Iedereen kreeg op regelmatige basis een ”een pötje smeer”.althans dat hoop ik anders zou dit wel een heel zielig stukje zijn. Die grote jongens hadden wel meer te doen dus meestal pakten ze je gelijk als je van het schoolplein af was. Hoe precies dat afsmeren in zijn werk ging weet ik niet meer tot in detail maar meestal was het een knal voor je kop en als de grote jongens wat ruimer in de tijd zaten twee.

Het was dus zaak om listig via steegjes en gangetjes zonder afgesmeerd te zijn thuis te komen en mocht dat lukken dan werd je een week ziek want je wilde die grote jongens ook niet tot last zijn. Eigenlijk was het niet vreemd dat ik werd afgesmeerd. Een klein dikkerdje met een lui oog en ziekenfondsbril die nogal grof was afgeplakt met leukoplast en ik had een opgeschoren nekkie. We hadden een kapper in Terborg daar kon je wel tegen zeggen dat je geknipt wilde worden als de Beatles maar na elke knipbeurt had je altijd weer dat opgeschoren nekkie. En werd je boos omdat hij je toch zou knippen als de Beatles dan zei onze kapper: “Als ik de Beatles zou knippen dan zou ik ze precies zo knippen als ‘ow”. Einde discussie. En na elke knipbeurt kwamen ze me de dag erna afsmeren. Puur uit jaloezie natuurlijk maar van die grote jongens kon je toen wel op aan. Mooi woord:”afsmeren”.

In elk dorp liep een rooie, een dove, de scheve en de schele

Als kleine jongens en meisjes wisten we vroeger niet beter of onze tandarts heette ‘de Beul’. Niemand hoefde ook maar iets uit te leggen in een tijd dat verdoven gewoon ‘not done’ was. De zwarte was de kolenboer, de kastelein heette Toon Bier. Klikklak en tiktak waren fotograaf en horlogemaker. In elk dorp liep een rooie, de scheve, de schele en een dove. Het mooiste meisje van het dorp heette Hiawatta en Badmuts sprak voor zich.  De trainer zei ooit tegen een speler van het eerste:”Je voetbalt als een dweil”. Vanaf die dag was het ‘de Dweil’. Mensen kenden wel de bijnaam maar niet het verhaal dus het hele dorp overtuigd dat ‘de Dweil’ niet anders dan zwaar aan de drank kon zijn. Frits Flacon, Klaas Kont en Scheve Gerrit namen waar iedereen het verhaal erachter kende. Was je goed bij de gym: Flikflak.

Ooit waren mijn vrouw en ik in Brabants gezelschap waarop de ene Brabander aan den andere vraagt:”Hoe heet ze toch ook alweer?”. Doelend op mijn vrouw de dochter van Peters van de zwarte Kraai:”Gea ze heet Gea”. “Gea goade gij es efkens bier hoalen”. Vanaf die dag dag hoef ik thuis maar Gea te roepen of ze gaat lachend bier halen want normaal is het natuurlijk bij ons in huis gewoon:”Peters van de zwarte Kraai”.  Kappertje Overgoor, Pattu, Brekken Jan of Goemmel. Namen die we met een glimlach voorbij laten komen. Maar ook genoeg namen die levenslang pijn doen.  Waarbij het leuke niet te vinden is. Maak het niet te bont want je zult het weten met een bijnaam tot in de kist.  De Achterhoekse goegemeente spreekt zich uit door je levenslang na te wijzen met je bijnaam.

Spreekwoorden en gezegdes zijn lastige puzzeltjes

Achterhoekse wijsneuzen denken dat ze in deze turbulente periode af en toe met een ‘gepast’ spreekwoord op de proppen komen. Met een stalen gezicht wordt er een gezegde van stal gehaald dat alles duidelijk maakt: ”We slaan elkaar er wel doorheen”. Ik moet toegeven spreekwoorden en gezegdes zijn lastige puzzeltjes maar deze wijsneuzen doen er een behoorlijke schep bovenop. Middenin een heftige discussie over de maatregelen is er altijd eentje die roept:” We moeten niet te hoog van de toren springen” en ze worden ook niet gehoord: ”We krijgen constant nul op het orkest”; ‘we draaien met zijn allen om de hete appel heen’ en dat we ‘niet aan een half paard moeten blijven trekken’.

Natuurlijk wil Iedereen zijn beste beentje bijdragen maar ‘zij moeten de steentjes uit het vuur halen’. Maar roepen ze:” Dat ze dit niet door de beugel kunnen tolereren met zijn allen”. “Iedereen kan op zijn klompen natellen dat het niet klopt”.  “Hele grote groepen hebben de klok horen luiden maar weten echt niet waar de kerk staat”. Talrijke moedeloze discussies waar geen eind aan lijkt te komen. Argument op argument om duidelijk te maken wat we met zijn allen meemaken maar deze gezegdes zijn niet bevorderlijk voor een helder gesprek: ’Je hebt er geen hout van gegeten’;‘de beste stuurlui raken kant nog wal’. ‘als u niet wilt dat u geschiet, schiet dan ook een ander niet’. ‘Ik spreek jou nog wel onder 2 ogen’ ‘ik wordt met scheve schaatsen aangekeken”. Een bekend surinaams spreekwoord zegt:”Wan afu kamisa betre moro wan soso bakasei”. Beter een halve onderbroek dan een blote kont maar ga ook nooit en never nooit met een vieze, kapotte onderbroek de deur uit maar dat weet elke Achterhoeker.

We maakten er werk van om het samen zo leuk mogelijk te hebben

Ik loop de supermarkt uit en wil mijn boodschappen in mijn fietstassen doen maar één of andere onverlaat heeft mijn oude Gazelle herenfiets op zijn kop gezet. De fietstassen hangen erbij als grote hangoren. Niemand te zien en ik moet er vreselijk om lachen. Eindelijk weer eens. Eindelijk weer eens iemand die de moeite neemt om een geintje uit te halen. Dat durven we niet meer terwijl we als Achterhoekers daar ‘onmundig’ goed in waren. Even je lunchpakket onbeheerd of er zat sambal in je bruine boterham met kaas. Met een injectiespuit tabasco in een hardgekookt eitje prutsen. We maakten er effe terug werk van met als enig doel om het met elkaar zo leuk mogelijk te hebben.

Natuurlijk stonk je erin als je door je nieuwe baas op pad werd gestuurd om doosje bougievonkjes te halen. Maar we waren slimmer: Gingen lekker een middagje zwemmen om de volgende dag de baas te informeren dat we tot laat bezig waren geweest maar dat die vonkjes echt nergens te krijgen waren.  Veters aan elkaar knopen. Plasje olie onder de nieuwe Mercedes van de directeur. De portemonnee aan een touwtje. Het bouillonblokje in de douchekop. We hadden voorpret en de tranen in de ogen van het lachen als er een stoel op scherp werd gezet. Het simpele zout in de koffie. We doen het niet meer. Verander de toets instellingen op de pc van je collega en de hele afdeling heeft schik voor tien. Neem een mombakkes van ET  mee naar de zaak en vouw jezelf op in het keukenkastje.  Het lost niets op maar jaren later heeft de afdeling het er nog over en wordt er weer om gelachen. Dat konden we nu wel eens nodig hebben.

Wim was uit die tijd dat ze handmatig onder de radar konden vliegen

Clubjes van Achterhoekse mennekes die samen een bekske koffie doen. Elke dag effe zitten en effe proaten. Effe de nieuwste roddels doornemen en vooral elkaar een betje veur de gek hollen.  Arie. Wim en Jan zitten zo al jaren in de werkplaats van Jan. Tot een dag dat Wim er niet was. Wim was op familiebezoek in den vreemde maar dat wist Arie niet. Een lege stoel waar Arie bezorgd over informeerde. Jan schraapte zijn keel vertelden met een stalen gezicht dat Wim zich had moeten melden bij zijn oude werkgever de luchtmacht. Wim was van de oude stempel. Wim was uit die tijd dat ze handmatig met de stuurknuppel onder de radar konden vliegen.

Die jonge jongens van vandaag kenden dat handwerk niet meer en daarom hadden ze Wim gebeld of wim dat die jongens niet kon leren. Arie geloofde het verhaal van begin tot eind. Wist zelfs eraan toe te voegen dat hij altijd Wim bewonderd had om zijn vliegende vakmanschap en vertrok. Arie was de deur nog niet uit of de hele club klapte dubbel van het lachen en toen was het hek van de dam. Er werd van internet een gecrashte F16 opgezocht en afgedrukt en de dag erop Arie voor de koffie kwam wist de hele club ‘intens’ bedroefd te vertellen dat Wim niet meer die souplesse had met het vliegen als vroeger en dat Wim nu in Amersfoort gewond in het militaire spitaal lag. “Kom er gauw weer bovenop ouwe stomp” schreef Arie met het puntje van zijn tong op de kaart. Twee dagen later stond er een oude Chinese vaas in het midden van de werkplaats vol met as uit de open haard van Jan. Ondeugende mennekes.

Dan staan je kinderen ineens aan jouw broekspijpen te trekken

Geen pech is ook al heel veel geluk. Stel je rijdt in je auto en je mobieltje pingelt. Effe niet opletten en weg is je auto. Of je rijdt op je racefiets en een loszittende tegel maakt je lid van de turnclub. Dag fiets. Dag gebit. Dag neus. Stel je vrouw zat op die racefiets dan staan je kinderen met hongerige ogen ineens aan jouw broekspijpen te trekken. Niet één dag maar elke dag. Niet eenmaal per dag maar driemaal per dag exclusief de tussendoortjes. Doet de hond een natte ‘bah’ in beeld tijdens je teams vergadering. Ren je met je kinderen van supermarkt, via muziekschool en beugeldokter naar je vrouw in het Slingeland en vergeet je de goudvis en moet je die ook nog ceremonieel begraven samen met je snotterende kinderen. Dan kom je er ook achter dat een man alleen heel snel vervuilt. Kan maar zo.

Dus een dag doorkomen zonder levensbedreigend onheil geeft mij altijd een uitermate voldaan gevoel als ik ’s avonds door mijn vrouw wordt ingestopt in mijn flanellen nachtponnetje. En ik ben niet de enige die dat geluksgevoel hier heeft. Wij Achterhoekers zijn zuinig op dat geluk dat we hebben en waarderen onze machtige mooie Achterhoek en het leven zoals dat leven bedoeld is. Achterhoekers geven het wonen en leven in de Achterhoek een dikke 8. Brede welvaart heet dat en lees het maar eens na op Achterhoekmonitor.nl. De achterhoek is één van de gelukkigste regio’s van Nederland. Gewoon onderzocht met feiten en data te lezen in de uitgave 2022. Onze economie zit lekker in het zadel ondanks corona. Onze familiebedrijven zijn onze stabiele pijlers. We hebben rust en vooral ruimte. We zijn een geluksregio. Wees er zuinig op.

 

Hondjes zonder uitknop, als het mensen waren geweest, kregen ze tbs

Iedereen wil altijd een hond: Je maat. Je buddy. Een vriend voor het leven. Maar zo’n hond heeft wel zijn eigen wil. Een hond doet soms dingen die wij Achterhoekers liever niet zien. En daarom gaan wij met onze nieuwe pup allereerst naar cursus:”zit zit ZIT”. Hele dagen is het dan van:”hier hier HIER”. Mijn hond deed op cursus nooit wat gedaan moest worden:”Die mijnheer daar met die boxer moet even buiten het terrein wachten. Ik kom zo bij u”. Regelmatig heb ik moeten toegeven dat mijn hond weer grensoverschrijdende dingen deed. Maar er is één categorie honden waarbij iedereen ervan uit gaat dat die nooit iets hoeven te leren. Dat ze geen gevaar vormen en niet de maatschappij, gezin, gewoon alles ondermijnen. Ik heb het hier over die kleine klote keffers. Die kleine hondjes die denken dat ze een ‘mean fightmachien’ zijn. Als het mensen waren geweest hadden ze TBS gekregen. Hondjes die geen “uit-knop” hebben. Die ratelend doorkeffen tegen alles dat beweegt. Die er altijd met een noodgang aankomen om vlak voor je keffend met blote boventandjes ‘nanananana’ zichzelf overkeffen. Kom niet te dichtbij want dan hangen ze in je neus.  Nooit krijg je ze te pakken, luisteren ook niet en keffen de hele dag door. Naast die klote keffer staat ook altijd een baasje die denkt dat vermanend toespreken van de kleine Godzilla effect zal hebben:”Foei. Niet doen mannetje. Luister luisterrrrr. Wat hebben we afgesproken. Kijk me eens aan. Wat zegt het baasje. NIET DOEN. Foei. ”. En ondertussen ratelt die kleine klote keffer maar door, ontwricht de hele buurt en scheurt alles dat je dierbaar is kapot. Die van ons heet Poetin.