Ode aan onze levenscyclus. (Gelderlander 8 sept. @dgachterhoek)

Beste Achterhoekers. Alles in het leven verloopt in een natuurlijke cyclus. Zomer  en winter draaien om herfst en lente heen. Zon en maan dansen met elkaar een polkaatje.  Je eerste eigen stoere fopspeen tegenover de fopspeen  van je kleinkind.  Zo heeft  de Achterhoek ook zijn eigen levenscyclus:  Er is kermis; er is geen kermis, hij komt eraan of we hebben heimwee dat de kermis voorbij is. Een Achterhoeker viert altijd zijn eigen kermis en een Achterhoeker wordt panisch onrustig als ie daar ook maar een splinter van gaat missen.

De familie op geleende stretchers. Aftershave met liters ingeslagen tegen  kermisgeuren. Kinderen staan  geschminkt geparkeerd in de voorkamer.  Aan honderden jaren kermis traditie  wordt elk jaar  weer een hoofdstuk toegevoegd. Het zit in de genen en in onze DNA. De kermis met zijn ongeschreven levensregels. Het is de jackpot van vier dagen rondlummelen met het hele dorp.  Vier dagen niets anders in het leven dan alleen maar  je eigen kermis. Vier dagen een dansje,  een praatje maken met het glas in de hand en  alle tijd van de wereld.  Vier dagen enthousiast op de schouders slaan van Jan en alleman en met een klein tikje met chagrijn bij je buurman omdat hij, potjedrie, al een jaar je klopboor niet heeft terug gebracht. Vier dagen een glas drinken met de redactie van de schoolkrant, de vrijwilligers van het oud papier en de altijd gezellige luizenmoeders van de basisschool.  Een Achterhoeker in den vreemde vreet het behang op als ie er niet bij is door “omstandigheden”.  Soms “doet” een Achterhoeker er niets aan. Ik ken een stoere Achterhoeker  die het  niet uitmaakte tot ‘t moment dat zijn vrouw aan de Spaanse costa tegen hem riep:’Nu begint het vogelschieten’. Van puur chagrijn heeft deze Achterhoeker de hele dag rondjes staan geven in de plaatselijke sherrybar om na uren  sherry prachtig  solo het traditionele vuurwerk  na te doen. Het maakt wel uit. Je wilt er niet alleen bij zijn, je moet van binnenuit. De ouwe liefde van toen nog een keer onder de arm slaan en nog een keer  stiekem  fluisteren dat de liefde toen erg sterk was maar het leven net even sterker. De ondeugende verhalen van toen van de papa’s en mama’s terwijl ondertussen de jongeren hangend op het kermisterrein al lang met hun eigen geschiedenis zijn begonnen. Elk jaar sta  je zenuwachtig onder de vogelschacht  te  hopen op jouw historische schot dat altijd net na je valt.  De nieuwe koning wordt opgetuigd en dan meld zich mopperend zijn vrouw met  krulspelden  in het haar:”Ik had nog zo gezegd. Ik wordt geen koningin” een uur later staat ze met koningsketting  zingend op de bar. Bekenden van alle jaren:”He, wat een verrassing. Zie je zo.  Moet nu even net heel nodig ”.  Mooie ondeugende verhalen die  onherroepelijk  worden toegevoegd aan de  lange kermishistorie. Zo of heel anders gaat het en zal het altijd gaan. Je weet het nooit precies maar dat maakt helemaal niets uit want  kermis is nu eenmaal kermis.