wat inspireert de avonturen van Miggelbrink

Mijn moment

Op mijnmoment.com beschrijf ik al jaren samen met honderd anderen een “mijn moment” van dat Achterhoekse jaar dat we bijna afsluiten. Mijn kleine moment in dit bewogen jaar. Weer een jaar voor de herinnering. Eentje minder voor de toekomst. Waar werd ik gelukkig van. Waar verdrietig van. Hoeveel momenten kan ik me niet herinneren. Het doucheputje van mijn leven. Veel momenten in dat afgelopen jaar die vast staan op mijn netvlies. Maar welk moment van dat jaar springt eruit voor mij.  Wat is mijn moment van het afgelopen jaar:  Het is in de Achterhoek. Een boerderij achteraf. Daar staan we opnieuw voor onze groepsfoto: Vijf jaar later dan de eerste groepsfoto met ongeveer tachtig mannen en vrouwen van overal vandaan vieren we dat we hier vijf jaar geleden ook waren om ons geliefde stel in de echt te verbinden. Vijf jaar later zijn we ouder geworden en zijn vijf jaar om gevlogen. Zijn er rare kwalen en ziektes onder ons. We missen Wim die er nooit meer bij zal zijn. Er zijn kinderen geboren. Sommigen hebben verdriet. Sommigen zijn gescheiden en een aantal hebben nieuw geluk gevonden. Enkelen zitten in financieel zwaar weer en eentje zucht elke dag. Sommigen onder ons dragen dingen met zich mee die ze niet willen delen. Grote zorgen bij velen over de komende tijd samen met hoop en verwachtingen voor morgen en overmorgen. Allemaal proberen we ons overeind te houden in een wereld die constant probeert ons beentje te lichten. Een wereld waar we allemaal helemaal niets van begrijpen.  Alles wat het leven je kan overkomen staat op die foto daar samen.  

24 vinden dit leuk

Vroeger spraken wij Achterhoekers elkaar niet elke dag. We waren druk.  We staken de hand op; “Mo-j” maar, maar als het effe kon waren we in gesprek. Was het feest om bij te praten:”Hoest? Biertje?”. Vertelden we elkaar de mooie verhalen van het leven. Tegenwoordig ben ik op de hoogte van alles en iedereen. Zie ik een luizenmoeder met een foto op facebook: Haar hoofd in de wc-pot en met de duim omhoog. Daarnaast haar man lachend en ook met de duim omhoog en met de foto van de echo:”We zijn zwanger”. Dat wordt genieten reageren veertig man. Heeft een wagen van het Achterhoek journaal onze Peter van de weg gereden en wensen hem beterschap in het ziekenhuis. ’s Avonds alweer thuis met pijnstillers. Drie kamers verder ligt volgens facebook Wim die met zijn moderne step door een vluchtheuvel is gelanceerd. Mooie close-ups van waar ooit zijn voortanden zaten en zijn halve neus komt mooi uit op 23 foto’s. Vierenzeventig mensen vinden dit leuk. Zeven geweldig. Geniet er van. Bij een tante van me kun je puppies bestellen en zien we een mooie close up van het moment van conceptie. Nog 63 dagen. Wim en Frank denderen door de USofA. Filmpjes van de tijd van hun leven en potverdorie hun koffers zijn niet meegekomen wegens: “Baggage Security Inspection”. Hans reageert vanaf Kreta die net terug is van een middagje in de branding liggen met flippers. Twintig foto’s. Jan loopt de vierdaagse van Marbella. Joke ook maar die kennen elkaar dan weer niet. Zeventien achterhoekers hebben meegedaan aan het:”WK luchttriangel”. Wim rijdt paard op Cuba.  Ik kom de deur niet meer uit om te vragen:”Hoest?”.

Feestfabriek

Wij Achterhoekers zijn erkende specialisten in indrukwekkende feestjes bouwen. Een groep Achterhoekers erbij en een saai “uitgestreken smoel” feestje veranderd in een historisch moment waar iedereen het jaren later nog over heeft. Een “stiff upperlip” cocktailfuifje jonassen Achterhoekers per definitie het zwembad in. Feestjes met de Achterhoekse essentie: Samen schik maken. Feestjes waarbij niemand, nooit never niet, de baas is. Waar kapsones zich beter als een speer uit de voeten kan maken. Samen op de barricaden voor de vrijheid van schik maken. Wij Achterhoekers verkeren altijd in de veronderstelling dat ons Achterhoekse levensplezier voor iedereen is weggelegd. Dat het normaal is om zo het leven te mogen doorkomen. Maar die knieperige Zeeuwen; de flauwe matrozen uut Rotterdam of de bevende gas Groningers hebben dat levensplezier niet. Daar gaat dat leven niet vanzelf.  Daarom komen ze al twintig jaar met zijn allen naar de Achterhoek. Dit weekeind is de Achterhoek wederom voor de twintigste keer dat feestmiddelpunt van Nederland. Twintig jaar Zwarte Cross. Twintig jaar de mooiste kermis van de hele wereld. Twintig jaar een feestje gestoeld op de eigenheid van onze Achterhoek. Onze manier om gebroederlijk met elkaar een glas bier te drinken. Met elkaar fanatiek op zoek te gaan voor de essentie: schik maken. Twintig jaar je niet groter voordoen dan je bent en daarmee de aller grootste worden. “Het leven is 1 groot feest”.   “Nöhlen is dodelijk” en dat is het al twintig jaar. Zelf bedacht, gemaakt ontworpen en succesvol gemaakt door de mannen van de feestfabriek. Hulde met een diepe buiging. Dat imponerende festival der festivals waar elk festival ter wereld jaloers naar kijkt. De maakindustrie van de Achterhoek wordt altijd geroemd. De feestindustrie van de Achterhoek is wellicht indrukwekkender.