wat inspireert de avonturen van Miggelbrink

Mijn moment

Op mijnmoment.com beschrijf ik al jaren samen met honderd anderen een “mijn moment” van dat Achterhoekse jaar dat we bijna afsluiten. Mijn kleine moment in dit bewogen jaar. Weer een jaar voor de herinnering. Eentje minder voor de toekomst. Waar werd ik gelukkig van. Waar verdrietig van. Hoeveel momenten kan ik me niet herinneren. Het doucheputje van mijn leven. Veel momenten in dat afgelopen jaar die vast staan op mijn netvlies. Maar welk moment van dat jaar springt eruit voor mij. Wat is mijn moment van het afgelopen jaar: Het is in de Achterhoek. Een boerderij achteraf. Daar staan we opnieuw voor onze groepsfoto: Vijf jaar later dan de eerste groepsfoto met ongeveer tachtig mannen en vrouwen van overal vandaan vieren we dat we hier vijf jaar geleden ook waren om ons geliefde stel in de echt te verbinden. Vijf jaar later zijn we ouder geworden en zijn vijf jaar om gevlogen. Zijn er rare kwalen en ziektes onder ons. We missen Wim die er nooit meer bij zal zijn. Er zijn kinderen geboren. Sommigen hebben verdriet. Sommigen zijn gescheiden en een aantal hebben nieuw geluk gevonden. Enkelen zitten in financieel zwaar weer en eentje zucht elke dag. Sommigen onder ons dragen dingen met zich mee die ze niet willen delen. Grote zorgen bij velen over de komende tijd samen met hoop en verwachtingen voor morgen en overmorgen. Allemaal proberen we ons overeind te houden in een wereld die constant probeert ons beentje te lichten. Een wereld waar we allemaal helemaal niets van begrijpen. Alles wat het leven je kan overkomen staat op die foto daar samen.

 

Oma Hulshof.

Beste Achterhoekers. Het is zondagmorgen half tien. De Zwarte Cross wordt wakker. Ik gaap een keertje achter de megatent op deze 21e editie. Nog effe en we gaan een traan wegpinken. In de verte schuifelt een touringcar over het festivalterrein. In die touringcar allemaal hele grote ogen die met open mond de hele Cross kermis aan zich voorbij ziet trekken. Een touringcar onderweg naar de megatent. Hierin zitten de hoofdrolspelers voor het optreden van half elf in de Megatent. Hun stoelen staan gereserveerd op het hoofdpodium. Het zijn de medebewoners van oma Hulshof. Oma Hulshof is er niet meer bij. Maar de overige bewoners van de Antoniushove in Lichtenvoorde komen op uitnodiging van de Zwarte Cross naar het optreden van Boh Foi Toch. Taxi Roelofsen regelde een speciale bus. De vrijwilligers tilden zich een breuk samen met de crew om alle bewoners op dat podium bij Boh Foi Toch te hijsen. Want de rolstoelen en rollators en ander ondersteunend materiaal konden niet in de zaal. Niet in de coulissen. Dus staan ze op dat mega hoofdpodium. Als de normaalste zaak van de wereld zit daar eeuwen aan levenservaring met ondeugende glimlachjes, natte pret-oogjes en met zakdoekjes te genieten van alles dat dit mooie gezelschap overkomt. Tienduizend man juichen ze constant toe en collectief gaan telkens weer alle frêle armpjes de lucht in. Mevrouw Wichmond wil de microfoon om de hele wereld te bedanken. Een andere bewoner wil graag nog een mooie Achterhoekse bak de tent in slingeren. Er wordt geklapt, gelachen. Luchtgitaar gespeeld in een rolstoel. Grote ogen als tienduizend man luidkeels:”Beernd van Kuperi-j” meezingt. Het ging derop. Achterhoekers doen het samen.