wat inspireert de avonturen van Miggelbrink

Lars

Beste Achterhoekers. Aan de andere kant van de wereld. Bijna op de zuidpool. Strak tegen Vuurland aan bij de:”Straat van Magellaan” woont Lars. In het zuidpuntje van Chili.  Dat is geen pretje. Hoog zomer is het daar niet warmer dan hooguit vijftien graden. Het waait er altijd. Achter het ´huus´ zitten of een terrasje pakken zit er niet in want die steenkoude poolwind is er altijd. Dus zit Lars binnen. Samen met zijn mooie Chileense vrouw. Met zijn kleine meid. Met zijn mooie schoonzus en met zijn schoonmoeder.

Lars doet aan ´bed and breakfast´. En hij verhuurt als enige twee fietsen. Airb&b Chili. Wij dachten; Fietsen is leuk en zo kwamen wij als eerste Nederlanders bij Lars en leerden we hem kennen. Lars was helemaal door het dolle. Haalde ons met de hele familie op van het vliegveld. Had veul taxfree bier ingeslagen en het werd een dolle boel daar in dat kleine huisje in Zuid-Amerika. Dansje met schoonmoeder en voor het eerst in jaren kon Lars weer Nederlands pokkelen.  

Lars wilde wel weer terug naar Nederland. Boekhoudkundig een goede vakman. Bijgespijkerd tot het laatste moment. Ik zeg Lars: De Achterhoek. Daar kunnen we wel mensen gebruiken. Goede vaklui op boekhoudkundig gebied. I-j pokkelt aardig Spaans en Engels en onder ons; Bi-j ons is het geweldig. Kunt altijd buiten zitten. Zelfs in de winter is het beter dan hier in de zomer. Fijn ‘gruun’ landschap, Onder ‘ons’ feestjes als de ‘Zwarte Cross’. Maak ik graag met ow mooie vrouw een kermisdansje.  Binnenkort komt Lars terug naar Nederland samen met zijn vrouw die een goede tandarts is. En waar gaat Lars wonen? In de Achterhoek. Tis niet zo heel moeilijk om ´vaklu-j´ te vinden. Tis de aanpak.   

Corsowerk

Beste Achterhoekers. In de landelijke NRC stond een artikel over de waarde van samen een wagen voor het bloemencorso aan elkaar plakken. Met je reet op een kratje, mooie verhalen, ‘onmundig’ lachen en plakken maar. Het samen maken van de optocht door het dorp, met of zonder bloemen, zit in onze Achterhoekse  opvoeding.

De journalist uit de stad keek, zo te lezen, met open mond naar ons sociale plezier. Onze feestjes kennen ze in de grote stad niet. Daar wordt een trendy cocktail weg genipt. Wij halen een blaadje bier voor iedereen. In de grote stad wordt waar het werkelijk om gaat altijd vergeten: Jezelf niet te serieus nemen. Lachen om het leven. Het plezier van samen. Dat van; het maakt niet uit wie je bent als die bloemen maar in het gelid komen te hangen. Wie wil er wat drinken? Vroeger durfde ze in de big city niet eens te vertellen dat ze ooit bloemen hadden geplakt op het platteland maar wilden juist zo snel mogelijk van hun dialect af.

Vroeger maakten we ons daar kwaad over. Nu wordt het oppassen. Wij prijzen ons rijk met ons plattelandsleven en in de stad komen ze er daar nu ook achter. Ze zijn niet meer zo zeker van hun zaak. Geen zinnig woord komt nog uit de stad. Innovaties komen bij ons vandaan. Media trekken meer en meer de ‘provincie’ in. De verkwanseling van waardes. Het afbreken van sociaal samen optrekken. Het beklemmende van het beton met zijn woekerprijzen. Die maatschappelijke ommekeer betekent maar één ding: Die willen dadelijk allemaal hier wonen. Maar dat kan natuurlijk alleen wanneer ze in de heropvoeding hebben geleerd om bloemen te plakken, vlaggen bij de voetbal en ‘raps’ bier halen.

Zen

Beste Achterhoekers. Komt de één tot rust in een yoga ijsbad tussen bronstige knabbelvisjes met een klankschaal op zijn knar. Het Zen-moment voor de Achterhoeker; de eigen Achterhoekse kermis. Wij Achterhoekers mediteren altijd een potje met het hele dorp samen op onze kermis. Wij gaan met Yin en Yang en wie maar wil aan het bier om zoveel mogelijk plezier te maken. Kermis is de praktijkles van onze levenswijsheid. Onze levensvreugde.  

Opa’s en oma’s die hun jaarlijkse overlevingsdansje maken met de liefde van toen. Ondeugend knabbel je met de overbuurvrouw een zuurstok naar binnen voor de vrede in de buurt en in de botswagens probeer je de achterbuurman, die nooit iets terug brengt, vol te raken zodat ie een uur later nog op zoek is naar zijn bovengebit. Één voor één roepen ze de historische namen van het dorp bij het vogelschieten en elk jaar gaan we voor de hoogste eer. Oude verhalen uit de overlevering worden afgestoft en ineens is er eentje die er een eind aan maakt door de vogel eraf te schieten.”Wie? Wie is het?” De nieuwe koning wordt opgetuigd met de plaatselijke versierselen en even later meld zich mopperend de koningin met krulspelden:”Ik had nog zo gezegd. Geen koning”

Even later staat ze met koningsketting en krulspelden blootsvoets op de bar:”Bloed, zweet en tranen” te zingen. Zondagsmorgens praat mijn vrouw me bij over de viering  van de zaterdagavond en dat het bij ons nog tot vier ’s nachts zo gezellig was terwijl ik mediteerde in de hondenmand. Elke Achterhoekse gemeenschap doet het net even anders. Maar de essentie blijft. Traditioneel kermis vieren tot we er bij neer vallen terwijl de jeugd ondertussen met eigen tradities een nieuw hoofdstuk aan het schrijven is.