Beste Achterhoekers. Komt de één tot rust in een yoga ijsbad tussen bronstige knabbelvisjes met een klankschaal op zijn knar. Het Zen-moment voor de Achterhoeker; de eigen Achterhoekse kermis. Wij Achterhoekers mediteren altijd een potje met het hele dorp samen op onze kermis. Wij gaan met Yin en Yang en wie maar wil aan het bier om zoveel mogelijk plezier te maken. Kermis is de praktijkles van onze levenswijsheid. Onze levensvreugde.
Opa’s en oma’s die hun jaarlijkse overlevingsdansje maken met de liefde van toen. Ondeugend knabbel je met de overbuurvrouw een zuurstok naar binnen voor de vrede in de buurt en in de botswagens probeer je de achterbuurman, die nooit iets terug brengt, vol te raken zodat ie een uur later nog op zoek is naar zijn bovengebit. Één voor één roepen ze de historische namen van het dorp bij het vogelschieten en elk jaar gaan we voor de hoogste eer. Oude verhalen uit de overlevering worden afgestoft en ineens is er eentje die er een eind aan maakt door de vogel eraf te schieten.”Wie? Wie is het?” De nieuwe koning wordt opgetuigd met de plaatselijke versierselen en even later meld zich mopperend de koningin met krulspelden:”Ik had nog zo gezegd. Geen koning”
Even later staat ze met koningsketting en krulspelden blootsvoets op de bar:”Bloed, zweet en tranen” te zingen. Zondagsmorgens praat mijn vrouw me bij over de viering van de zaterdagavond en dat het bij ons nog tot vier ’s nachts zo gezellig was terwijl ik mediteerde in de hondenmand. Elke Achterhoekse gemeenschap doet het net even anders. Maar de essentie blijft. Traditioneel kermis vieren tot we er bij neer vallen terwijl de jeugd ondertussen met eigen tradities een nieuw hoofdstuk aan het schrijven is.
Reacties