wat inspireert de avonturen van Miggelbrink

De mais

De mais wordt van het land gehaald waardoor ons Achterhoekse uitzicht op de velden weer in ere is hersteld. De mais is tegenwoordig wat aan de kleine kant maar toen ‘effe terug’ de natuur nog robuust en stoer was en tegen een stootje kon hadden we maisvelden als oerwouden zodat je tussen de mais de wildste vrijpartijen kon hebben zonder dat er  ook maar iemand door had wie met wie in de mais lag te ravotten. Je parkeerde er je fietsen in, spreidde het kleed, ontkurkte de wijn en keken elkaar diep in de ogen zonder door iemand gestoord te worden. Maar de natuur is de natuur niet meer en dan bedoel ik met name de intermenselijke natuur. Vroeger liet de natuur het toe dat intermenselijk fuiven in de mais en in wegbermen en slootkanten een hit was. Maar de teek en de reuzenteek met als voorganger de eikenprocessierups steken daar als moderne moraalridders een stokje voor. Je zou de ziekte van Lyme bijna onder de soa’s laten vallen. Niemand die nog uit vrije wil even lekker languit gaat liggen in het buitengras met een grasspriet tussen de tanden terwijl je vroeger niet anders deed. Ter herinnering aan dat lieflijke moment waar het allemaal begon gaven papa’s en mama’s hun kinderen namen die daar ook aan herinnerden. Linde was verwekt onder de gelijknamige boom. Madelief achter bij het voetbalveld waar de dug-out staat.  Splinter op de zolder bij de Radstake.  Bij Storm kregen papa en mama een natte kont.  Sterre toen mama naar de sterren had liggen kijken terwijl papa ergens anders mee bezig was. Peer was in de boomgaard. Roos dat deed zeer. En Ba-bed is van het saaiste stel van het hele dorp.

28 minuten

Zoals bij elk Achterhoeks bedrijf lopen wij op de zaak in de lunchpauze een blokkie om.  Het is druk op ons fabrieksterrein met al die wandelclubjes van al die bedrijven tussen 12.01 en 12.29. Allemaal in straf tempo om op tijd weer achter de pc te zitten maar we zitten door onze ervaring tot op de seconde precies weer op onze plek. Onze route, ons tempo en onze boterhammen in die 3,2 km liggen al meer dan 10 jaar verankerd in onze wandelroutine. Tot op de stoeptegel nauwkeurig weten we precies waar we andere wandel kluitjes kruisen. Een militaire operatie vijf dagen per week; strak en degelijk uitgevoerd.  Tijdens dat wandelen hebben we 28 minuten om elkaar ons leven en ons verdriet te vertellen. Onze zorgen,  onze angsten. Al dat belangrijk is komt voorbij en we weten alles van elkaar. Maar nu zit ons bedrijf in een zware crisis. Sinds een half jaar heeft  ene Joost bij ons een aanstelling en Joost wandelt ineens mee op uitnodiging van Joost zelf. Onze stabiele dagelijkse routine van 28 minuten is veranderd in chaos want niemand wil naast Joost wandelen. Omdat Joost nooit een gesprek voert. Joost praat alleen maar. Hij zet zichzelf aan en bij terugkomst uit. In de tussentijd praat Joost.  Dus nu vertrekken er al om 12.00 en dertig seconden de eersten om Joost te ontwijken. Er zijn er ook bij die wachten tot de club vertrokken is om dan ons blokje andersom te lopen. De overigen klampen zich aan elkaar vast zodat Joost er niet tussen kan komen. Afdeling crediteuren komt zelfs hand in hand al aan in de vertrekhal om geen ruimte te geven. Sinds gisteren wandelt Joost nog als enige. Mensen worden lui en we moeten een voorbeeld nemen aan Joost volgens Joost.

 

Peloton

De fiets hoort bij de Achterhoeker. Ons eerste loopfietsje.  De zijwieltjes. Vier rijen dik fietsen naar de middelbare school en flink keten. De eerste liefde van je leven achterop de drager. Met de fiets naar de fabriek en de meest dierbare; onze café fiets. Maar ook natuurlijk die buitencategorie fietsers: Dat zondagse peloton. De racevrienden met de penskes in de strakke race ‘pekskes’. Honderden kilometers achter elkaar aan racefietsen met het snot voor de ogen. Demarreren, kopgroepje. Wegspringen uit het peloton. Lurken aan de bidon. Net als in de Tour.  Halverwege bij een Achterhoekse uitspanning de appeltaart voor de nodige suikers naar binnen werken en na het eindsprintje aan de stamtafel bladen bier voor de gezellige dorst. Elke zondagmorgen zwermen ze uit. Zo’n peloton heeft het niet makkelijk. Probeer maar eens twintig fietsers in volle vaart met een gemiddelde snelheid van 36 km of meer heelhuids in formatie terug te krijgen aan de meet. Zonder dat er onderweg eentje ergens de macht over het stuur verliest en zijn gebit in stukken bij elkaar moet rapen. Sleutelbeentje in twee stukken. Betonnen richeltjes en ander straatmeubilair dat ‘la grande vitesse’ in de weg staat. Dus dat zondagse peloton schreeuwt elkaar voorbij paaltjes, vluchtheuveltjes en vooral voorbij in de weg lopende Achterhoekers. Hoe haal je het in je hoofd om de snelheid uit dit glorieuze peloton te halen. Deze fietsers zijn de uitverkorenen van de Achterhoekse dreven en daarom wordt iedereen schreeuwend van de weg af gefoeterd. Edoch: Ik zou dat peloton op de zondagmorgen als Hermandad aan de kant zetten en allemaal een bekeuring geven. Ook op een racefiets moet een bel zitten. Arrogante schreeuwers zonder bel en daarom schreeuwen ze ons de stuipen op het lijf.

Addison

‘That Achterhoook’ van ons lag toch vlakbij Zweden?; dat vroeg onze Amerikaanse vakantievriend via de sociale media? Jazeker antwoordde ik. ‘Around the corner’. Doetinchem – Stockholm is ‘peanuts’. Dat dacht onze buddy al wel: Hij had al ‘on the map gekoekt’. ‘First’ moest hij naar een bruiloft van een schwedish friend en daarna waren wij aan de beurt. Samen met roommate Molly. Achterhoekers. Geef op vakantie nooit je adres aan ‘op het oog’ gezellige types. Altijd die laatste avond wanneer het leven wordt gevierd en adressen worden uitgewisseld. Gebruik een fakeadres. Bij Amerikanen heel gewoon.  Want wanneer Amerikanen beginnen over hoe geweldig land ze wel niet hebben zitten ze bij mij in het verkeerde hotel. Dan trekt deze Achterhoekse Ambassadeur alle registers los. Geef me tien minuten en er blijft van: “Gods own kuntry” helemaal niets over. Hoe mijn vrouw ook staat te zwaaien en te grommen dat ik beter mijn mond kan houden. De Achterhoek die credits geven die het verdient heeft wel zijn prijs. Door mijn gedreven Achterhoekse ambassadeurschap komen ze bij bosjes op bezoek en lig jezelf regelmatig een week in je eigen logeerbed. Ben je elke dag in je eigen huis  housemaid en butler en drinken ze elke avond je ‘fridge’ leeg. Maar ik offer me graag op en in dit geval een waar feest. Gasten met levensplezier en Addison is een man die twee jaar vrijwillig op een islamitische school heeft les gegeven om de islamitische samenleving beter te leren kennen. Hij alleen samen op de foto met tweehonderd islamitische kostschoolmeisjes in uniform; Lachend en springend. Amerikanen die onze recycling containers juichend omarmden en voor het eerst van hun leven feestelijk gingen recyclen. Die elke dag feestend afsloten met het mooiste dat ons land heeft voorgebracht. De frikandel speciaal.  

28 minuten

Zoals bij elk Achterhoeks bedrijf lopen wij op de zaak in de lunchpauze een blokkie om.  Het is druk op ons fabrieksterrein met al die wandelclubjes van al die bedrijven tussen 12.01 en 12.29. Allemaal in straf tempo om op tijd weer achter de pc te zitten maar we zitten door onze ervaring tot op de seconde precies weer op onze plek. Onze route, ons tempo en onze boterhammen in die 3,2 km liggen al meer dan 10 jaar verankerd in onze wandelroutine. Tot op de stoeptegel nauwkeurig weten we precies waar we andere wandel kluitjes kruisen. Een militaire operatie vijf dagen per week; strak en degelijk uitgevoerd.  Tijdens dat wandelen hebben we 28 minuten om elkaar ons leven en ons verdriet te vertellen. Onze zorgen,  onze angsten. Al dat belangrijk is komt voorbij en we weten alles van elkaar. Maar nu zit ons bedrijf in een zware crisis. Sinds een half jaar heeft  ene Joost bij ons een aanstelling en Joost wandelt ineens mee op uitnodiging van Joost zelf. Onze stabiele dagelijkse routine van 28 minuten is veranderd in chaos want niemand wil naast Joost wandelen. Omdat Joost nooit een gesprek voert. Joost praat alleen maar. Hij zet zichzelf aan en bij terugkomst uit. In de tussentijd praat Joost.  Dus nu vertrekken er al om 12.00 en dertig seconden de eersten om Joost te ontwijken. Er zijn er ook bij die wachten tot de club vertrokken is om dan ons blokje andersom te lopen. De overigen klampen zich aan elkaar vast zodat Joost er niet tussen kan komen. Afdeling crediteuren komt zelfs hand in hand al aan in de vertrekhal om geen ruimte te geven. Sinds gisteren wandelt Joost nog als enige. Mensen worden lui en we moeten een voorbeeld nemen aan Joost volgens Joost.