Zoals bij elk Achterhoeks bedrijf lopen wij op de zaak in de lunchpauze een blokkie om. Het is druk op ons fabrieksterrein met al die wandelclubjes van al die bedrijven tussen 12.01 en 12.29. Allemaal in straf tempo om op tijd weer achter de pc te zitten maar we zitten door onze ervaring tot op de seconde precies weer op onze plek. Onze route, ons tempo en onze boterhammen in die 3,2 km liggen al meer dan 10 jaar verankerd in onze wandelroutine. Tot op de stoeptegel nauwkeurig weten we precies waar we andere wandel kluitjes kruisen. Een militaire operatie vijf dagen per week; strak en degelijk uitgevoerd. Tijdens dat wandelen hebben we 28 minuten om elkaar ons leven en ons verdriet te vertellen. Onze zorgen, onze angsten. Al dat belangrijk is komt voorbij en we weten alles van elkaar. Maar nu zit ons bedrijf in een zware crisis. Sinds een half jaar heeft ene Joost bij ons een aanstelling en Joost wandelt ineens mee op uitnodiging van Joost zelf. Onze stabiele dagelijkse routine van 28 minuten is veranderd in chaos want niemand wil naast Joost wandelen. Omdat Joost nooit een gesprek voert. Joost praat alleen maar. Hij zet zichzelf aan en bij terugkomst uit. In de tussentijd praat Joost. Dus nu vertrekken er al om 12.00 en dertig seconden de eersten om Joost te ontwijken. Er zijn er ook bij die wachten tot de club vertrokken is om dan ons blokje andersom te lopen. De overigen klampen zich aan elkaar vast zodat Joost er niet tussen kan komen. Afdeling crediteuren komt zelfs hand in hand al aan in de vertrekhal om geen ruimte te geven. Sinds gisteren wandelt Joost nog als enige. Mensen worden lui en we moeten een voorbeeld nemen aan Joost volgens Joost.
Reacties