wat inspireert de avonturen van Miggelbrink

Helden gepubliceerd Gelderlander

Deze mannen zijn Achterhoeks Cultureel erfgoed maar we hebben ze niet meer nodig. De tijd heeft anders besloten. Maar vroeger: Op elk legendarisch Achterhoeks feest in onze danszalen waren dit de mannen die het bier brachten. Onze Achterhoekse kelners. Ze trokken van feestzaal naar feestzaal en van kermis naar kermis.  Een half uur voor aanvang parkeerden ze hun kadet en schreden de feestzaal in door een haag van roosjes en dennetjes. Hun professionele gereedschap onder de arm; Het dienblad. De zwarte strik nog in de tess. Bovenste knoopje van het overhemd nog los. Het zwarte gilletje losjes om het penske. “1 kupke koffie en Dran”.  We weten allemaal hoe wij Achterhoekers feest vieren: Onbenullig, lomp en met zijn allen. Deze helden liepen daar dwars doorheen met dat volle blad bier zonder ooit één drup te morsen. Virtuozen waren het met hun dienblad. Soms met twee lagen bier op elkaar. Een leeg glas was ondenkbaar. Dat morste de omzet. Met één handbeweging, - knipperde je met je ogen had je het gemist- stond er geen leeg glas meer maar een volle. Die mannen. In mijn herinnering waren het altijd mannen die balancerend door de menigte het bier afleverden van het frühshoppen tot aan het avondgloren. Die onvermoeibaar bleven lachen tegen de lompe polonaise en de blote penskes die voor het podium stonden te springen en te dansen. En wanneer ze het bier hadden afgeleverd konden ze de munten uit een kruiwagen, een bierpul of een vet boerenpetje vissen. Het waren de mannen die de omzet verdubbelden voor de café-eigenaar. Nooit kwamen we ook maar iets te kort door deze mannen:  Richt een groot standbeeld op aan de A18 van een lachende kelner met een vol dienblad. Erfgoed.

Eins Zwei gepubliceerd Gelderlander

Op Achterhoekse feesten ging vroeger altijd het dak eraf. Massaal met zijn allen. Een Kermis. Een brullef. Legendarische ‘dansorkesten’ zorgden dat feestjes massale Achterhoekse feesten werden. Of we nu drie dagen in die kermistent woonden of dat we ons met de feestenvelop moesten melden op een brullef. Dat dak ging eraf. De gereserveerde tafel voor de buurt, vriendenclub van hem of familie van haar.  Bladen met bier en dan trapte het dansorkest de avond af. Staand met het glas in de rechterhand ‘bléérden’ we:”Ein prosit. Ein prosiiiieeetttt. Einz Zwei.” Openingsdansje voor het jubelpaar met daarna vier nummertjes antippen. Effe pauze om het tempo van de kelners bij te houden. Na kwart over negen: Los dansen.  Met muzikaal vakmanschap stond op het eind van de avond de hele zaal lomp op zijn kop. Zaten we niet meer aan maar stonden op de tafels met altijd dat glas in de hand. We zaten op de grond en sloegen allemaal met een schoen op de grond of we hadden sex met een kale. Elk nummer bléérden we met de armen hoog in de lucht mee. Het bruidspaar rolden we in wc-papier met daarna het kritieke moment: Het bruidspaar werd hooggeleefd op twee caféstoelen. Mannen die dachten dat ze sterk waren tilden de stoelen met het bruidspaar tot ver boven hun macht ritmisch op en neer. Soms waren ze niet zo sterk als ze dachten en brak de bruid het een of ander. Maar dat mocht de pret nooit drukken. Twaalf uur. Lampen aan. Koffie met broodjes en in een lange rij bedanken met schorre stem en zweiterige sporthemden. Het dansorkest gooide het drumstel weer in de kadet. Corona is de overtreffende trap van steeds minder.