Beste Achterhoekers. Die goddelijke sportieve lichamen van ons zijn niet meer als pre-corona. De weddenschap thuis of ik nog wel een handstandje kon doen eindigde met een ontvelde neus. Mijn armen bezweken onder mijn nieuwe gewicht. Zie je nou wel zuchtte mijn vrouw en ik trommelde een beetje schaapachtig op mijn grote vriend, mijn coronapenske. Daar moesten wij nodig aan werken vond mijn vrouw en wat ik ook probeerde, ‘wij’ gingen eraan werken. Hardlopen zou gezond zijn voor me riep het thuisfront. Dus rende ik onze voordeur uit. Maar rennen is niet gemakkelijk als je begint dus vooral wanneer er mensen in de buurt zijn ren ik. Maar kijkt er even niemand dan loop ik gewoon tot er weer een auto aan komt. Ik moet toegeven: Je wordt er een heel ander mens van en ik vind het heerlijk. Wat moet je anders in coronatijd. Ik kom weer mensen tegen die ik maanden niet gesproken heb. Heerlijk op afstand ouwe herinneringen ophalen. Uren heb ik langs de kant van de weg staan sporten tot mijn vrouw ingreep. Mijn vrouw vond dat ik begeleiding nodig had maar dat meefietsen van haar was geen optie. Daarvoor liep ik niet hard genoeg. Ik ging powerwalken met personal Coach Christel. Powerwalken. Tsssss. Dat is toch niets voor mannen als ik, dacht ik. En dat klopt. Beetje flauw strekken en buigen en daarna liep ik mijn coach eruit in de allereerste minuut en of ze wel mee kon komen riep ik lachend? Later bleek dat de warming-up te zijn van de coach. Wekelijks hobbel ik nu rond en kom ik spieren tegen waar ik nooit van wist dat ik ze had. Gisteren een handstand gemaakt. Tis dat mijn vrouw me kietelde.
Reacties