wat inspireert de avonturen van Miggelbrink

Treurige namen als Boekweitdreef, Ligusterlaan of Ketting

Beste Achterhoekers. Leden van Straatnamencommissies in onze Achterhoek zijn zeker geen levensgenieters met als gevolg dat wij worden opgezadeld met de meest saaie namen voor onze nieuwe straten en pleinen.  Treurige namen als Boekweitdreef, Ligusterlaan of Ketting. Wat is er mis met namen als BohFoiToch of Jovink. Wanneer beste commissie komt de dag dat we gaan glimlachen om onze straatnamen in plaats dat we er telkens weer heel verdrietig van moeten zuchten. Geef onze Achterhoekse helden een allee, straat of plein. Barkeepers die plezier hebben gebracht: De Goemmeldreef, het Appie Ketzplein. Elk dorp en stad in de Achterhoek heeft zijn eigen grote helden. Oxx, Pinkapanka, René Hiddink.  Vertel die verhalen via de straatnamen. Stop toch eens om elke bloem, flauwe boom of buitenlandse rivier te willen vereren.  Wie verzint dat toch? Geef de plaatselijke carnavalsvereniging een wijk als de Knukkekes, Umdraayers of de Foekepot. De braafheid om nieuwe straten namen te geven waar niemand ook maar iets van kan vinden. Waarom wel Conrad Adenauer en geen ‘Manager Nijman’. Juist met straatnamen kunnen we onze Achterhoekse geschiedenis vertellen. Burgemeester Büttner, Herman Vermeer, Kappertje Overgoor.  Geef een nieuwe wijk de namen van vrijwilligers die altijd klaar staan voor de voetbalclub: Tante Lien. Menze van den Broek.  Laat de Achterhoek tot leven komen met al die mooie verhalen en namen. Hanska. Spitfires.  Neem de moeite om die verhalen te vinden. Niet elke keer het botanische naslagwerk of de vogelatlas openslaan. Een wijk van kroamschudden, bieleman. Wie wil er niet wonen op Brommerskieken. Bijnamen van legendarische dorpsgenoten Buizen Beernd, Pebbles, Manus. Waarom ook pas eren als iemand is overleden? Juist bij leven en welzijn straten openen met de naamgever. Daar wordt het leven een stuk leuker door. Veni Vidi Riki.

Achterhoekse wijsneuzen denken dat ze in deze turbulente periode af en toe met een ‘gepast’ spreekwoord op de proppen komen

Beste Achterhoekers. Achterhoekse wijsneuzen denken dat ze in deze turbulente periode af en toe met een ‘gepast’ spreekwoord op de proppen komen. Met een stalen gezicht wordt er een gezegde van stal gehaald dat alles duidelijk maakt: ”We slaan elkaar er wel doorheen”. Ik moet toegeven spreekwoorden en gezegdes zijn lastige puzzeltjes maar deze wijsneuzen doen er een behoorlijke schep bovenop. Middenin een heftige discussie over de maatregelen is er altijd eentje die roept:” We moeten niet te hoog van de toren springen” en ze worden ook niet gehoord: ”We krijgen constant nul op het orkest”; ‘we draaien met zijn allen om de hete appel heen’ en dat we ‘niet aan een half paard moeten blijven trekken’. Natuurlijk wil Iedereen zijn beste beentje bijdragen maar ‘zij moeten de steentjes uit het vuur halen’. Maar roepen ze:” Dat ze dit niet door de beugel kunnen tolereren met zijn allen”. “Iedereen kan op zijn klompen natellen dat het niet klopt”.  “Hele grote groepen hebben de klok horen luiden maar weten echt niet waar de kerk staat”. Talrijke moedeloze discussies waar geen eind aan lijkt te komen. Argument op argument om duidelijk te maken wat we met zijn allen meemaken maar deze gezegdes zijn niet bevorderlijk voor een helder gesprek: ’Je hebt er geen hout van gegeten’;‘de beste stuurlui raken kant nog wal’. ‘als u niet wilt dat u geschiet, schiet dan ook een ander niet’. ‘Ik spreek jou nog wel onder 2 ogen’ ‘ik wordt met scheve schaatsen aangekeken”. Een bekend surinaams spreekwoord zegt:”Wan afu kamisa betre moro wan soso bakasei”. Beter een halve onderbroek dan een blote kont maar ga ook nooit en never nooit met een vieze, kapotte onderbroek de deur uit maar dat weet elke Achterhoeker.

Ons leven is echt rampzalig wanneer we onze vakantie penskes niet ergens op een stretchertje kunnen leggen

Beste Achterhoekers. Ons leven is echt rampzalig wanneer we onze vakantie penskes niet ergens op een stretchertje kunnen leggen. En het liefste op plekskes waar de natuur overweldigend is, waar je niemand ziet en waar het uitgaansleven om de hoek te vinden is. Exotische plekken die we allemaal kennen uit de reisfolders. Nooit is die folder te vergelijken met hoe het er echt uitziet. Zonnen naast de vuilstort en ten tweede zit heel Europa bij dat soort plekskes strak tegen elkaar aan te dampen. Altijd wanneer jij aankomt is ook alles vol, is de gereserveerde plek vergeven en hebben we meer gif in de pens dan ooit thuis. Zitten we veertien dagen met afgunst te grommen naar mensen die wel dat mooie plekske hebben veroverd. Maar mijn oom Henk maakte zich daarover nooit de pis lauw. Oom Henk reserveerde niet want mijn oom Henk stond altijd op zijn mooiste plek van de wereld en die plek was ook altijd vrij. Het was een plek waar niemand wilde staan alleen oom Henk. Voor oom Henk de ideale vakantiestek want jaarlijks parkeerde oom Henk zijn caravan op zijn camping in zijn Hinter-Ohneobengebiss strak naast, let op, het sanitair. Ome Henk iinstalleerde zich en ging voor zijn caravan zitten. Oom Henk had veertien dagen dat wat ome Henk het allermooiste vond. Aanspraak uit de hele wereld want de hele camping kwam met regelmatige of hoge drang voorbij. Met of zonder rolletje onder de arm. Bleven regelmatig effe zitten. Iedereen kende:”Der freundliche Höllander beim Klo”.   Deden een kopje koffie.  Er ontstonden jaarlijks vriendschappen voor het leven naast dat sanitair. Oom Henk hoefde niet nog meer. Mijn tante had er wel moeite mee maar het plezier van ome Henk was onbetaalbaar.

Deze mannen zijn Achterhoeks Cultureel erfgoed maar we hebben ze niet meer nodig

Beste Achterhoekers. Deze mannen zijn Achterhoeks Cultureel erfgoed maar we hebben ze niet meer nodig. De tijd heeft anders besloten. Maar vroeger: Op elk legendarisch Achterhoeks feest in onze danszalen waren dit de mannen die het bier brachten. Onze Achterhoekse kelners. Ze trokken van feestzaal naar feestzaal en van kermis naar kermis.  Een half uur voor aanvang parkeerden ze hun kadet en schreden de feestzaal in door een haag van roosjes en dennetjes. Hun professionele gereedschap onder de arm; Het dienblad. De zwarte strik nog in de tess. Bovenste knoopje van het overhemd nog los. Het zwarte gilletje losjes om het penske. “1 kupke koffie en Dran”.  We weten allemaal hoe wij Achterhoekers feest vieren: Onbenullig, lomp en met zijn allen. Deze helden liepen daar dwars doorheen met dat volle blad bier zonder ooit één drup te morsen. Virtuozen waren het met hun dienblad. Soms met twee lagen bier op elkaar. Een leeg glas was ondenkbaar. Dat morste de omzet. Met één handbeweging, - knipperde je met je ogen had je het gemist- stond er geen leeg glas meer maar een volle. Die mannen. In mijn herinnering waren het altijd mannen die balancerend door de menigte het bier afleverden van het frühshoppen tot aan het avondgloren. Die onvermoeibaar bleven lachen tegen de lompe polonaise en de blote penskes die voor het podium stonden te springen en te dansen. En wanneer ze het bier hadden afgeleverd konden ze de munten uit een kruiwagen, een bierpul of een vet boerenpetje vissen. Het waren de mannen die de omzet verdubbelden voor de café-eigenaar. Nooit kwamen we ook maar iets te kort door deze mannen:  Richt een groot standbeeld op aan de A18 van een lachende kelner met een vol dienblad. Erfgoed.

We maakten er effe terug werk van met als enig doel om het met elkaar zo leuk mogelijk te hebben

Beste Achterhoekers. Ik loop de supermarkt uit en wil mijn boodschappen in mijn fietstassen doen maar één of andere onverlaat heeft mijn oude Gazelle herenfiets op zijn kop gezet. De fietstassen hangen erbij als grote hangoren. Niemand te zien en ik moet er vreselijk om lachen. Eindelijk weer eens. Eindelijk weer eens iemand die de moeite neemt om een geintje uit te halen. Dat durven we niet meer terwijl we als Achterhoekers daar ‘onmundig’ goed in waren. Even je lunchpakket onbeheerd of er zat sambal in je bruine boterham met kaas. Met een injectiespuit tabasco in een hardgekookt eitje prutsen. We maakten er effe terug werk van met als enig doel om het met elkaar zo leuk mogelijk te hebben. Natuurlijk stonk je erin als je door je nieuwe baas op pad werd gestuurd om doosje bougievonkjes te halen. Maar we waren slimmer: Gingen lekker een middagje zwemmen om de volgende dag de baas te informeren dat we tot laat bezig waren geweest maar dat die vonkjes echt nergens te krijgen waren.  Veters aan elkaar knopen. Plasje olie onder de nieuwe Mercedes van de directeur. De portemonnee aan een touwtje. Het bouillonblokje in de douchekop. We hadden voorpret en de tranen in de ogen van het lachen als er een stoel op scherp werd gezet. Het simpele zout in de koffie. We doen het niet meer. Verander de toets instellingen op de pc van je collega en de hele afdeling heeft schik voor tien. Neem een mombakkes van ET  mee naar de zaak en vouw jezelf op in het keukenkastje.  Het lost niets op maar jaren later heeft de afdeling het er nog over en wordt er weer om gelachen. Dat konden we nu wel eens nodig hebben.

Wij Achterhoekers hebben wel iets met humor

Beste Achterhoekers.   Wij Achterhoekers hebben wel iets met humor. Soms lomp maar over het algemeen kunnen we goed lachen met elkaar. Bij een mooie stunt van een groep jongeren moet je eens letten op de snuutjes van de ouderen. Samengeknepen lachende mondjes die dezelfde ondeugd uitstralen en je altijd trots vertellen dat ze papa zijn van één van de gangmakers. Maar soms komt er  een Achterhoeker op je af gestiefeld die van verre enthousiast begint te zwaaien.  Dan is het bukken en wegwezen. Dan hebben ze een mop die ze kwijt moeten:”He-j Miggelbrink Wet i-j weurum een kip……”. “Wij Achterhoekers hoeven dat echt niet te weten van die kip of van die vrouw of dat hundje. We kennen die man. Zijn gevoel voor humor is onder nul  en die kip ver over datum. Wacht je niet op de clou blijven ze je achtervolgen met die kip. De hele supermarkt door. Maar hoe anders is het wanneer een clubje Achterhoekers uitgebreid gaat zitten aan de stamtafel, de keukentafel of aan de schaftafel. De Ras entertainers, onze levensgenieters met de mooie verhalen. De eerste categorie praat in flauwe mopjes. Maar de vertellers. De sprekkers vermaken ons op de smalle scheidslijn van fantasie en “echt woar”.  Verhalen over tante Annie die echt niet kon koken en dat ze altijd bidden bij haar dat ze na het eten nog leefde. Over de zeemeermin die ze bij de sluus in Gaanderen vingen. Dat was een strijd van uren maar aan de bovenkant was ze niet te eten. Dat appje veur de vrouw: Schatje ik neem nog 1 biertje met de jongens en als ik over een half uurtje niet thuis ben moet je dit appje nog moar een keer lezen. Urenlang levensplezier.

Op Achterhoekse feesten ging vroeger altijd het dak eraf

Beste Achterhoekers. Op Achterhoekse feesten ging vroeger altijd het dak eraf. Massaal met zijn allen. Een Kermis, een brullef en legendarische ‘dansorkesten’ zorgden dat feestjes massale Achterhoekse feesten werden. Of we nu drie dagen in die kermistent woonden of dat we ons met de feestenvelop moesten melden op een brullef. Dat dak ging eraf. De gereserveerde tafel voor de buurt, vriendenclub van hem of familie van haar.  Bladen met bier en dan trapte het dansorkest de avond af. Staand met het glas in de rechterhand ‘bléérden’ we:”Ein prosit. Ein prosiiiieeetttt. Einz Zwei.” Openingsdansje voor het jubelpaar met daarna vier nummertjes antippen. Effe pauze om het tempo van de kelners bij te houden. Na kwart over negen: Los dansen.  Met muzikaal vakmanschap stond op het eind van de avond de hele zaal lomp op zijn kop. Zaten we niet meer aan maar stonden op de tafels met altijd dat glas in de hand. We zaten op de grond en sloegen allemaal met een schoen op de grond of we hadden sex met een kale. Elk nummer bléérden we met de armen hoog in de lucht mee. Het bruidspaar rolden we in wc-papier met daarna het kritieke moment: Het bruidspaar werd hooggeleefd op twee caféstoelen. Mannen die dachten dat ze sterk waren tilden de stoelen met het bruidspaar tot ver boven hun macht ritmisch op en neer. Soms waren ze niet zo sterk als ze dachten en brak de bruid het een of ander. Maar dat mocht de pret nooit drukken. Twaalf uur. Lampen aan. Koffie met broodjes en in een lange rij bedanken met schorre stem en zweiterige sporthemden en het dansorkest ging vlot ‘op huus an’ met de feestenveloppen. Corona is de overtreffende trap van steeds minder.

Nog maar effe terug stonden onze dierbare kasteleins elke dag lachend in hun Achterhoekse café

Beste Achterhoekers. Nog maar effe terug stonden onze dierbare kasteleins elke dag lachend in hun Achterhoekse café.  Deze mannen, meest mannen waren het epicentrum van ons leven. Koffie zwart met twee koekjes voor de één en een biertje in een fluitje met een klein schuimkraagje en schouderklopje voor de ander. Lijstjes wie mee ging zeilen, skiën of wie achterstand had in de spaarkas. Ze wisten alle eigenaardigheden van iedereen. Van stropdas tot import dwars door elkaar heen met onze kasteleins als het cement.  Ze wisten wie moeilijk zat en wie verdriet had. De te vroeg overleden stamgast in een fotolijstje. Als je alleen met ze was in het café had je een goed gesprek. Met drie man vertelde Bennie, Allard, Manus, Frank of Appie een goede bak. Met meer als tien ging de muziek een tandje harder en kon het dak eraf. Roddels wie er met de buurvrouw een dansje onder de douche had gemaakt. Haring happen met de kermis. De streepjes op je bierviltje met de schade van die avond. De eeuwige vrijgezel op zijn eigen kruk aan de bar. De geparkeerde kinderwagen. Zwarte Tosti’s waar het verkoolde vanaf werd gekrast. De tapijtjes op de tafels en de borrel met suiker voor opa die met zijn rolstoel werd aangeschoven.  Veel foto’s achter de bar: Stamgasten in de sneeuw, aan de bar of met de kermis, altijd lachend en in de meest vreemde posities.  Als je wegliep zonder te betalen schreef hij het op in zijn kleine kaartenbakje waar veel te veel geld in uitstond. Wie vervelend was kreeg een draai om zijn oren. Het is het nieuwe zorgconcept van morgen: De huiskamer van ons dorp waar we passen op elkaar en voor elkaar zorgen zoals toen.

Wie praat er niet trots over het Achterhoekse:”Noaberschap”

Beste Achterhoekers. Wie praat er niet trots over het Achterhoekse:”Noaberschap”. Dat onderdeel van ons Achterhoekse leven waar we andere delen van Nederland ver achter ons laten. Samen. Wat over hebben voor de ander. Iets voor de buurman kunnen betekenen. Maar ondanks dat mooie:”Noaberschap” zijn er in de Achterhoek ook “buren” waar niemand naast wil wonen. Buren die je het gras onder de tegels vandaan trekken. Waar je ’s nachts van wakker ligt door onenigheid over dakgoot, hondenköttels en erfgrens dat loopt tot aan de Raad van State. De schaduw van een eik wordt een kwestie van:”Buugen of Barsten”. Gas en tegengas en van:”Dat geet zomoar niet”. “Schoem op de bek”. Tussen al die buren in de Achterhoek zitten de echte afleveringen van:”onderweg naar morgen”. Van buren die constant weten te vermelden hoe verkeerd wij wel niet bezig zijn en dat weten wij ook van de buren. De buren hebben honden. De buren hebben boren en de buren hebben oren. Wij Achterhoekers hebben helemaal niets tegen onze buren zolang ze maar niet naast ons komen wonen want Achterhoekse buren is niets vreemd. Buren die je van je Brinta tot aan je borreltje ergeren met hun versie van: ”de rijdende rechter”. Eigenlijk zou je ergens helemaal alleen willen wonen. Heerlijk op jezelf. Achteraf. Maar ja. Dat willen de buren ook. Maar ook daar is elke stukje land werkkapitaal waar om elke centimeter gestreden moet worden. Paaltjes en schuttingen. Recht van overpad. Oog om oog en tand om tand. Maar als je een vervelende knuppel als buurman hebt is er een hele grote kans dat de buurman er ook één heeft en niets maakt je buren verdraagzamer tegen extreme kabaal feestjes van de buurman dan wanneer je er zelf op uitgenodigd wordt.

Die goddelijke sportieve lichamen van ons zijn niet meer als pre-corona

Beste Achterhoekers. Die goddelijke sportieve lichamen van ons zijn niet meer als pre-corona. De weddenschap thuis of ik nog wel een handstandje kon doen eindigde met een ontvelde neus.  Mijn armen bezweken onder mijn nieuwe gewicht. Zie je nou wel zuchtte mijn vrouw en ik trommelde een beetje schaapachtig op mijn grote vriend, mijn coronapenske. Daar moesten wij nodig aan werken vond mijn vrouw en wat ik ook probeerde, ‘wij’ gingen eraan werken. Hardlopen zou gezond zijn voor me riep het thuisfront. Dus rende ik onze voordeur uit. Maar rennen is niet gemakkelijk als je begint dus vooral wanneer er mensen in de buurt zijn ren ik. Maar kijkt er even niemand dan loop ik gewoon tot er weer een auto aan komt. Ik moet toegeven: Je wordt er een heel ander mens van en ik vind het heerlijk. Wat moet je anders in coronatijd. Ik kom weer mensen tegen die ik maanden niet gesproken heb. Heerlijk op afstand ouwe herinneringen ophalen. Uren heb ik langs de kant van de weg staan sporten tot mijn vrouw ingreep.  Mijn vrouw vond dat ik begeleiding nodig had maar dat meefietsen van haar was geen optie. Daarvoor liep ik niet hard genoeg. Ik ging powerwalken met personal Coach Christel. Powerwalken. Tsssss. Dat is toch niets voor mannen als ik, dacht ik. En dat klopt. Beetje flauw strekken en buigen en daarna liep ik mijn coach eruit in de allereerste minuut en of ze wel mee kon komen riep ik lachend? Later bleek dat de warming-up te zijn van de coach. Wekelijks hobbel ik nu rond en kom ik spieren tegen waar ik nooit van wist dat ik ze had. Gisteren een handstand gemaakt. Tis dat mijn vrouw me kietelde.