Nog maar effe terug stonden onze dierbare kasteleins elke dag lachend in hun Achterhoekse café

Beste Achterhoekers. Nog maar effe terug stonden onze dierbare kasteleins elke dag lachend in hun Achterhoekse café.  Deze mannen, meest mannen waren het epicentrum van ons leven. Koffie zwart met twee koekjes voor de één en een biertje in een fluitje met een klein schuimkraagje en schouderklopje voor de ander. Lijstjes wie mee ging zeilen, skiën of wie achterstand had in de spaarkas. Ze wisten alle eigenaardigheden van iedereen. Van stropdas tot import dwars door elkaar heen met onze kasteleins als het cement.  Ze wisten wie moeilijk zat en wie verdriet had. De te vroeg overleden stamgast in een fotolijstje. Als je alleen met ze was in het café had je een goed gesprek. Met drie man vertelde Bennie, Allard, Manus, Frank of Appie een goede bak. Met meer als tien ging de muziek een tandje harder en kon het dak eraf. Roddels wie er met de buurvrouw een dansje onder de douche had gemaakt. Haring happen met de kermis. De streepjes op je bierviltje met de schade van die avond. De eeuwige vrijgezel op zijn eigen kruk aan de bar. De geparkeerde kinderwagen. Zwarte Tosti’s waar het verkoolde vanaf werd gekrast. De tapijtjes op de tafels en de borrel met suiker voor opa die met zijn rolstoel werd aangeschoven.  Veel foto’s achter de bar: Stamgasten in de sneeuw, aan de bar of met de kermis, altijd lachend en in de meest vreemde posities.  Als je wegliep zonder te betalen schreef hij het op in zijn kleine kaartenbakje waar veel te veel geld in uitstond. Wie vervelend was kreeg een draai om zijn oren. Het is het nieuwe zorgconcept van morgen: De huiskamer van ons dorp waar we passen op elkaar en voor elkaar zorgen zoals toen.