Onze jaarlijkse kersttradities vreten onze tijd op. De kerstboom. De foute kersttrui. De kerstrecepten. Tradities. Samen de lichtjes ophangen en de ballen een plek geven. Niet teveel lichtjes want dat kost teveel Kwh. Papa’s en mama’s kijken samen zuchtend in hun crisis kerstknip want we hebben het niet makkelijk maar omdat we het niet makkelijk hebben halen we veel extra’s in huis want dat moet kunnen in tijden van crisis. Jezelf verwennen omdat het lastig is. Effe terug hadden we een kersttraditie die verdwenen is door het afvoerputje van de vooruitgang. Het lieve simpele kerstkaartje. Alles en iedereen stuurden we zo’n kerstkaartje met onze lieve kerstwensen. Dat we aan ze dachten in deze donkere dagen voor kerst en ze veel heil en zegen wensten. Buren, vriendinnetjes, neefjes, nichtjes.
Tante Mientje in Bovenkarspel en Juan en Wilma in Barcelona. De volleybal en de dinsdagmorgen koffieclub. Avonden zaten we aan de keukentafel om het schrijfwerk van alle adressen voor elkaar te krijgen. Altijd was de lijst met adressen van vorig jaar kwijt of het nichtje was getrouwd en heetten van achteren ineens weer anders op een ander adres. Met Telefoonboeken en Postcodeboek maar zonder internet wisten we het elk jaar weer voor elkaar te boksen. Kerstzegels erop en daar gingen de stapels. Grote paniek als er een kerstkaartje in de bus viel vlak voor kerst van iemand die we vergeten waren. Met de auto werden er dan nog meestal een twintigtal na gebracht. En ondertussen groeide thuis de stapel ontvangen kerstkaartjes. Met lieve opbeurende woorden die allemaal samen de mooie kerstgedachte brachten. Met plakband werden ze aan elkaar geplakt. Half januari knapte meestal het blakband los en moesten we vanaf dat moment alleen verder in dat nieuwe jaar.
Reacties
U kunt deze conversatie volgen door in te schrijven op de reactiefeed van dit bericht.