wat inspireert de avonturen van Miggelbrink

Zo'n plekje dat al ruim honderd jaar het gezicht bepaalt van ons leven

We kregen een gemeentelijke brief waarin stond dat dat prachtige dorpsgezicht van ons buurtschapje volgebouwd moest gaan worden. Die prachtige plek waar de familie steenuil woont en jaagt. Waar nachts de vleermuizen komen buurten. Zo’n Achterhoeks plekje waar de natuur lekker zijn gang gaat. Zo’n plekje dat al meer dan honderd jaar het gezicht bepaalt van ons leven en waar we zo trots op zijn. Dat besluit had onze gemeenteraad in al haar wijsheid besloten. Dat stond heel duidelijk in de brief:“Dit besluit staat vast”. Daar gingen we bij ons in de buurt niet mee akkoord dus vele bezwaarschriften naar de gemeente via de digitale weg.

Dat was goed verkeerd van ons want we konden helemaal geen bezwaar maken want dat besluit van onze gemeenteraad was geen besluit van onze gemeenteraad. De meeste buurtbewoners snapten er toen al helemaal niets meer van. Zo’n doordachte bestuurlijke manoeuvre zat niet in ons systeem.  We werden daarover gebeld door een juridische mevrouw: Dat besluit moesten we zien als een intentie van onze gemeente om in de toekomst dat besluit te gaan nemen zonder dat de gemeenteraad nog een keer dat besluit hoeft te nemen omdat het dan wel besloten is. Dat was wat er besloten was zonder dat het besloten was. Wij werden er zo moedeloos van. Zijn gaan lezen over dergelijke politieke manoeuvres want overal zijn er bewoners die een mening hebben en dat vertraagt. Dat is lastig. Burgers zijn te lastig voor de politiek. Dus moet je het handig spelen, dat noem je vlot trekken en voor de burgers doorhebben hoe t het werkt staat het vol. Kort door de bocht. Dat riekt en daardoor haken mensen af. Samen voor een groene gemeente klinkt daardoor ook heel anders.

Koffie voor de één en biertje met een schuimkraag voor de ander

Op het terras zitten kunnen Achterhoekers als de beste en zeker met dit najaars bikini-weer:”Laten we er nog maar effe van genieten” en hup daar zitten we weer. En we weten allemaal: Als je gaat zitten is de dag voorbij. Betje kieken noar passanten en passanten roepen weer wat terug: “Zit i-j daor now alweer”.  He-j weer niks te doen”.  Dat doen Achterhoekers graag: Roepen naar mensen die in hun ogen luierend actief zijn. Beetje met de kif natuurlijk. Het café met dat terras van mooi weer en van buiten zitten. Dat über-gezellige terras van waar de laatste, het ultimootje zo lang mogelijk wordt uitgesteld. 

Hoeveel uren, dagen maanden heb ik daar wel niet gezeten. Koffie zwart met twee koekjes voor de één en een biertje in een fluitje met een klein schuimkraagje en een schouderklopje voor de ander. We hadden Peter en Frank die samen met Guus de mooiste verhalen vertelde waardoor het nog later werd. Het ene legendarische verhaal na het andere.  We weten daar alle eigenaardigheden van iedereen. We weten wie moeilijk zit en wie verdriet heeft. Als je alleen was in het café had je een goed gesprek. Met drie man een goede bak. Met meer als tien ging de muziek een tandje harder en kon het dak eraf. En de motor van mijn café was Monique. Dat kleine cafeetje:”1 met de jas aan”. Doelend op dat laatste biertje maar de marketing om condooms uit te delen met die tekst was briljant. Maar nu is het afgelopen en komt Monique bij ons zitten. Het is goed geweest zo maar daar worden wij Achterhoekers heel onrustig van want wie gaat  nu dat laatste, dat ultimootje serveren. Lieverd bedankt voor al die uren, dagen maanden.

Altijd een schone onderbroek aan tegen remsporen

Een Achterhoeker heeft geen zeebenen althans van huis uit niet. Mijn vader kon al niet zwemmen dus bootavonturen zaten er bij ons in de familie niet in.  Bij een rondvaartje door de Amsterdamse grachten zaten wij altijd een beetje bijzonder te zijn met onze jaren vijftig zwemvesten in het midden van die rondvaartboot. Mijn vader zorgde goed voor ons. Dat was ook bij zwaar onweer. Het weerlichtte ergens heel ver weg, maar dan echt zover dat je geen donder hoorde maar onze hele familie zat al gewassen en gestreken aan de keukentafel met angst en beven te wachten op het naderende onheil. En op het midden van de tafel stond onze boodschappentas met alle belangrijke paperassen en ons kleine geldkistje.  Mocht er een noodlottige inslag komen dan waren wij op alles voorbereid volgens mijn vader. Die noodlottige inslag is er gelukkig nooit gekomen maar wel dat ik nog steeds compleet voorbereid op van alles en nog wat van huis ga.  En niet alleen naderend onheil.  Niet alleen een schone onderbroek aan zodat ze je niet kunnen betrappen op een remspoor bij de eerste hulp. Sinds kort neem ik ook een hamer mee wanneer ik de deur uitga. Dat heeft niets met vroeger te maken. Dat heeft alles te maken met dames want het zijn met name dames   die ongegeneerd orerend hun hele hebben en houwen in hun telefoon blaten. Niet met de telefoon aan het oor maar Bep of Sjamira aan de andere kant zit ook nog eens vol op de speaker. Mocht het zo zijn dat er weer iemand publiekelijk online over periodiek ongemak, mislukte avonturen van de eega of met andere babbelterreur de omgeving terroriseert dan neem ik altijd graag de telefoon over.

Tijd voor borden: 'De enige tanks die we nodig hebben zijn biertanks".

Er was een tijd dat passanten die vrolijk de Achterhoek doorstruinden regelmatig de weg kwijt waren. Dat was in de tijd dat we leefden met landkaarten en stratenboek waardoor wij Achterhoekers constant de weg werden gevraagd. Dan stonden we uitgebreid gesticulerend op straat uit te leggen hoe je via Azem naar Hummel kwam via ons mooiste achteraf. Derde links, vierde rechts via die bijzondere Achterhoek.  Dat het wel leuk was dat flauwe reisdoel van die mensen maar dat je veel beter via de halve haan of de Krent kunt fietsen. Die tijd is voorbij. Wij Achterhoekers doen er niet meer toe. Ze hebben navigatie op de fiets, de step of op de pieterpadschoenen.  Klonteren met een paar helmpjes samen bij het fietsknooppuntenbord. Maar: Je kunt toch niet door onze Achterhoek struinen zonder een boeh of bah te wisselen met de leukste mensen van Nederland? Dat is een kans missen. Dus ik ben voorstander om in het verlengde van ons culturele erfgoed van de zwarte cross ook voor fietsers, wandelaars en andere passanten hun tocht door onze Achterhoek op te fleuren met de indrukwekkende borden van onze Zwarte Cross. Dat ze doorhebben dat ze niet zomaar ergens aan de fiets of wandel zijn maar dat het wel:”Den Achterhoek” is met zijn eigen volksaard en humor. Op een boom het bord met de tekst:”Now steet e weer hier”.  “Voer geen oorlog maar eendjes” voor ‘t algemene nut en sfeer.  Achter Hummel het bord:”Tinder-vrije Zone” voor de oudjes op de fiets. “Vanaf hier mag er gelachen worden” voor de brokken chagerijn. “De enige tanks die we nodig hebben zijn biertanks”en dat ze weten bij wie ze op bezoek zijn: “Neem jezelf niet zo serieus. Laat dat maar aan ons over”.

Van onze duftig mooie tijd werden geen selfies gemaakt

Veel oudjes roepen dat het leven vroeger beter was. Onzin; Leraren sloegen je tot bloedens toe de klas uit. Klasgenootjes pisten in hun broek van angst voor dat elitekorps. Alles wat je had was één stripboek onder je kussen en de sneeuw die er toen nog viel lag ’s morgens op je bed. Maar één ding was wel compleet anders. Vroeger werden er nauwelijks foto’s gemaakt. Met de kermis en op vakantie in Harderwijk en dat was het. Heel soms een fotootje van de schiettent. We dachten niet in foto’s. We dachten in een mooie tijd hebben. We dachten in geintjes. We dachten in avonturen. Je moest het doen met de verhalen en als je potverdrie iets gemist had zorgde je er wel voor dat je er de volgende keer weer bij was. We leefden in de wereld van disco’s en de feestzalen van de Achterhoek. Moesten we niet naar de  Krent dan zeker naar Matti Vos, Talk of Town, Arts, het Hemeltje, Flophouse of Heitkamp. Daar ging het dak eraf. Daar speelde zich ons leven af. Met de Kreidler gingen we op avontuur door de hele Achterhoek. Met de opgevoerde Zündapp brachten we alles en iedereen naar huis. We knabbelden aan iedereen tot het ochtendgloren. Avonturen met je eerste Renault 4  en daarna zonder slaap melden bij de baas. We waren overtuigd ondeugend en avonturiers op zoek naar een duftig mooie tijd. Daar werden geen selfies van gemaakt. Onze reputaties gingen nu compleet door het putje wanneer er foto’s van die tijd uit de krochten van het internet tevoorschijn zouden komen. Vroeger. Toen wij het met onze klepperende hormonen en dagelijkse “Unfug” nogal wild deden en achteraf mazzel hadden dat dat niet is vastgelegd.

Wanneer je andere mensen blij maakt, is dat het toppunt van geluk

In de Achterhoek is iedereen een dubbeltje. Met zijn allen zijn we een gulden maar ga in de Achterhoek geen kwartje uithangen en   Achterhoekers met de ‘tess’ kapot van te veel kwartjes zijn niet gelukkig. Maar dat laatste ligt toch effe iets genuanceerder. Met zoveel geld dat je je geen zorgen meer hoeft te maken of de verwarming niet je hele bestaan opeet dan zit je een stuk comfortabeler in je huis maar zeker ook in je vel. Niet die dagelijkse zorgen. Niet dat verdriet. De honger van je kinderen. Armoede is geen hulp bij gelukkig worden. Met geld koop je die zorgen af. Koop je ook af om zelf dat doucheputje te moeten schoon maken.  Die wijsheid heb ik van professor Ab want die doet in levensgeluk. Zo zijn er nog wel een paar zaken waar je gelukkig van wordt. Een fijne baan waar je lekker zit; lekker dollen met elkaar, scheetkussen en op vrijdag lachend proosten met de collega’s op het leven. Geen angst voor de chef met zijn grijpgrage vingers of een baan waarbij jezelf niet eens weet wat je eigenlijk aan het doen bent. Dagelijks naar de Action helpt je ook niet echt vooruit in het gelukkig worden. Maar met de voetbalclub een weekje dollen in de sneeuw in Ohneobengebiss valt onder samen dingen meemaken. Ervaringen. Lekker samen met je vrouw hangen in een tuigje aan een steile klimwand, dansen met Miss Montreal op de Zwarte Cross. Neuzen met een ijsbeer of kantklossen met een wilde Geisha. Maar het toppunt van het geluksgevoel is wanneer je andere mensen blij maakt zegt professor Ab.  Andere mensen helpen. Hoe simpel dat ook klinkt. Een cent helpen een dubbeltje te worden is voor elk kwartje weggelegd.

 

Hoe een kersttraditie door het afvoerputje van de vooruitgang verdween

Onze jaarlijkse kersttradities vreten onze tijd op. De kerstboom. De foute kersttrui. De kerstrecepten. Tradities.  Samen de lichtjes ophangen en de ballen een plek geven. Niet teveel lichtjes want dat kost teveel Kwh. Papa’s en mama’s kijken samen zuchtend in hun crisis kerstknip want we hebben het niet makkelijk maar omdat we het niet makkelijk hebben halen we veel extra’s in huis want dat moet kunnen in tijden van crisis.  Jezelf  verwennen omdat het lastig is. Effe terug hadden we een kersttraditie die verdwenen is door het afvoerputje van de vooruitgang. Het lieve simpele kerstkaartje. Alles en iedereen stuurden we zo’n kerstkaartje met onze lieve kerstwensen. Dat we aan ze dachten in deze donkere dagen voor kerst en ze veel heil en zegen wensten. Buren, vriendinnetjes, neefjes, nichtjes.

Tante Mientje in Bovenkarspel en Juan en Wilma in Barcelona. De volleybal en de dinsdagmorgen koffieclub. Avonden zaten we aan de keukentafel om het schrijfwerk van alle adressen voor elkaar te krijgen. Altijd was de lijst met adressen van vorig jaar kwijt of het nichtje was getrouwd en heetten van achteren ineens weer anders op een ander adres. Met Telefoonboeken en Postcodeboek maar zonder internet wisten we het elk jaar weer voor elkaar te boksen. Kerstzegels erop en daar gingen de stapels. Grote paniek als er een kerstkaartje in de bus viel vlak voor kerst van iemand die we vergeten waren. Met de auto werden er dan nog meestal een twintigtal na gebracht. En ondertussen groeide thuis de stapel ontvangen kerstkaartjes. Met lieve opbeurende woorden die allemaal samen de mooie kerstgedachte brachten. Met plakband werden ze aan elkaar geplakt. Half januari knapte meestal het blakband los en moesten we vanaf dat moment alleen verder in dat nieuwe jaar.

 

Opruiende magazines geven een verkeerd beeld van ons platteland

Een niet onaanzienlijk aantal mensen uit het westen verkast naar onze Achterhoek om hier levensgeluk te vinden. Deze nieuwkomers hebben het zwaar.  Allereerst door opruiende magazines als Landleven krijgen ze een totaal verkeerd beeld van ons platteland. Zijn in de veronderstelling dat ze op permanente basis kunnen genieten van rust en stilte. Maar met name op de mooie dagen wanneer ze zich op hun Terrazzo Terracotta neervlijen voor rust met een kopje Gemberthee moet ons landelijke gebied maaien, opschudden, rikkes leggen, ploegen, inkuilen, kettingzagen, timmeren, gieren en de crossmotor afstellen voor de zondag. Ook hun stedelijke lichamen hebben achterstand. Neem onze wildpopulatie als: De Wesp. Worden Achterhoekers belaagd blazen wij deze vriendjes een eindje verderop. De westerling kent geen andere optie dan gillend zijn oprit op en af te rennen op zoek naar een allergie-pen. In het donker schrikken ze zich een hartverzakking bij een overvliegende uil, een windende koe of een hitsige shetlandpony. En wat te denken van de lichamelijke gevolgen van de geur van Drijfmest, Koelvoer en andere geuren waar wij vrolijk van worden. Vaak met zwabberende ledematen en psychische desoriëntatie tot gevolg.  Maar het overgrote deel van de emigranten zit eenzaam binnen: Last van onze vliegen. Horren voor alle ramen en de deur op slot terwijl Achterhoekers genoegen nemen met een hangende kleefstrip waar geen vlieg meer bij kan. Op idyllische foto’s ruik je geen stront, zie je geen vliegen, horzels en ander vliegend Landleven. Kraaien schijten in familieverband en bij een haan begint de werkdag gewoon alderbastend vroeg. Zit in zijn genen en is ook niet persoonlijk. Noabers help ze. Niet afwachten tot de nieuwe Achterhoekeres buurt gaan maken. Dat kennen ze niet. Vertel ze hoe dat mega feest voor de buurt georganiseerd moet worden.

 

Achterhoekers, ik heb jullie gemist. En niet alleen op de boot

Zie me hier vorstelijk zitten: Op een schip varen we door die beroemde sluizen van dat Panama kanaal. Ik hoor een paar Achterhoekers roepen: Vol te ver van de eigen kerktoren. Doe normaal. Maar ik vind: Je moet altijd verder kijken dan de Achterhoekse horizon om te weten hoe bijzonder onze Achterhoek is. Mijn vrouw is van de avonturen vakanties: Mee peddelen in een belachelijk klein rubberbootje over woeste rivieren. Natuurlijk sla ik weer overboord. Keihard tevergeefs gezwommen met die rare valhelm op om dat opblaasding bij te halen.  Daarna 20 km door een oerwoud banjeren weliswaar zonder horeca. Een intens gemene gifslang bij het strotje gepakt. Met hoogtevrees op de 21^e etage overnachten. En nou deze boot en ik mis jullie Achterhoekers. Want op deze boot zitten tweehonderd afritsbroek Amerikanen. Zo weggelopen uit een indiana jones film. Maar deze Amerikanen zijn ook de meest ongezellige gasten om mee op zo’n boot te zitten. Die zeggen niets tegen elkaar, tegen ons of tegen de lieve meisjes van de bediening. Geen Ho-j of mo-j. Ik groet iedereen de hele tijd maar ze kijken je niet eens aan. Die club zit stompzinnig voor zich uit te staren. De enige waar ze iets tegen mompelen is hun vrouw als de neus ingesmeerd moet worden. Was dit maar een boot vol Achterhoekers geweest dan was het potverdorie absoluut leuk geweest. Achterhoekers hadden al lang wat te drinken gehaald voor de hele boot. Achterhoekers hadden al lang aan iedereen gevraagd of ze ook voorvaderen hadden die uut de buurt van Durkum kwam. Er was er zeker ééntje van ons effe naar onze kapitein gelopen om de scheepsbar langer open te houden. Tsja. Achterhoekers: Ik heb jullie gemist en niet alleen op die boot.

 

De tijden veranderen voor ons sociale rondje

We zaten weer eens als vorsten met een kluitje Achterhoekers bij elkaar. Ergens.  Vaak maakt het helemaal niet uit waar je zit met zo’n kluitje. Achterhoeks onder elkaar kan overal. Verhalen vliegen over tafel. Wie is met wie? Grote kringen stoelen met verjaardagen. Kringetjes in de kermistent en vaste plekken aan de stamtafel. Lachende zwetende penskes met de handen vol net veroverde biertjes aan de bar en klaar om ze uit te delen. Het is ons sociale smeermiddel en verzaken ondermijnt je sociale integriteit. Dat zorgen voor elkaar kost natuurlijk een paar knaken maar dat hoort bij ons Achterhoekse leven want je moet ‘met’ het geld leven en niet ‘voor’ het geld. Komen we thuis van de arbeid gaat de zakelijke overall uit en spoeden we ons naar onze club van tennissers, bowlers of de ‘zang’.

Samen een potje biljarten, pielkes gooien of de vaandels een potje in de gordijnen slingeren.  Achteraf samen zitten in de derde helft en om de beurt roepen: “Deze is voor mij”.  Bekenden en ook altijd wel onbekenden die voor het eerst aanschuiven. Het leek allemaal niet uit te maken want we hadden het altijd goed met elkaar. Maar tijden veranderen en helaas ook voor ons sociale rondje. Er zijn moderne hippe online types en ik noem geen namen die ogenschijnlijk gezellig aanschuiven en mee proosten op ons leven. Maar dat zijn wel types die nog geen bak kunnen vertellen. Urenlang doorzagen over hun exotische ZEN trip naar Bali waardoor niemand ooit nog naar Bali gaat. Verhalen over hun grootste prestaties waardoor we maar weer zuchtend nog een keer gaan pissen. En dan ook nog het lef in de pens hebben om de volgende dag iedereen een tikkie te sturen voor hun gemaakte onkosten. Pardon?