Ik loop de supermarkt uit en wil mijn boodschappen in mijn fietstassen doen maar één of andere onverlaat heeft mijn oude Gazelle herenfiets op zijn kop gezet. De fietstassen hangen erbij als grote hangoren. Niemand te zien en ik moet er vreselijk om lachen. Eindelijk weer eens. Eindelijk weer eens iemand die de moeite neemt om een geintje uit te halen. Dat durven we niet meer terwijl we als Achterhoekers daar ‘onmundig’ goed in waren. Even je lunchpakket onbeheerd of er zat sambal in je bruine boterham met kaas. Met een injectiespuit tabasco in een hardgekookt eitje prutsen. We maakten er effe terug werk van met als enig doel om het met elkaar zo leuk mogelijk te hebben.
Natuurlijk stonk je erin als je door je nieuwe baas op pad werd gestuurd om doosje bougievonkjes te halen. Maar we waren slimmer: Gingen lekker een middagje zwemmen om de volgende dag de baas te informeren dat we tot laat bezig waren geweest maar dat die vonkjes echt nergens te krijgen waren. Veters aan elkaar knopen. Plasje olie onder de nieuwe Mercedes van de directeur. De portemonnee aan een touwtje. Het bouillonblokje in de douchekop. We hadden voorpret en de tranen in de ogen van het lachen als er een stoel op scherp werd gezet. Het simpele zout in de koffie. We doen het niet meer. Verander de toets instellingen op de pc van je collega en de hele afdeling heeft schik voor tien. Neem een mombakkes van ET mee naar de zaak en vouw jezelf op in het keukenkastje. Het lost niets op maar jaren later heeft de afdeling het er nog over en wordt er weer om gelachen. Dat konden we nu wel eens nodig hebben.
Reacties